YB Talks: Neema Nekesa

Neema Nekesa, mijn echte naam is Lemlem Verhage. Sinds vorig jaar ben ik gestart met muziek releasen en vanaf mijn eerste single heb ik eigenlijk alles onder mijn artiesten naam gepland.

Als Neema echt wel laat. In 2020 ben ik pas begonnen met releasen. Ik ben een kinderen voor kinderen kind, dus als kind heb ik wel veel gedaan. Neema heb ik echt pas twee jaar terug ontdekt. Toen was ik veel met mijn adoptie bezig, ik ben namelijk geadopteerd. Op een luchtige manier was ik toen aan het checken van wat kan ik eigenlijk met al deze gevoelens? En toen dacht ik: “Wat als ik hier muziek over ga schrijven en er een hele act aan plak?”. Dat is Neema geworden.

Daarvoor heb ik een jaar lang, tot grote spijt van mijn producer, misschien wel honderd opzetjes gemaakt en alles weggegooid. Totdat ik echt tevreden was. Tot ik echt dacht: “Hiermee wil ik de wereld in.”. Ik ben gewoon een perfectionist. Een stukje onzekerheid, maar ik geloof ook heel sterk dat je one chance hebt. Het eerste wat mensen van je zien is het aller belangrijkste, dus ik wilde alles eerst echt afronden en dan pas releasen. We hebben eigenlijk een jaar lang met een kader gewerkt. Referentie artiesten, dezelfde sounds gebruikt en toen ben ik gaan releasen.

Dat jaar was heel pittig voor mij, want ik was ondertussen ook bezig met mijn adoptie. Het was een soort verwerkingsproces slash wat ga ik hiermee doen. Vanaf het moment dat ik doorhad dat dit écht is wat ik wil doen, wist ik dat mensen mijn shit zouden gaan horen. Ik gun deze muziek meer dan alleen mijn moeders oren en mijn opa’s oren. Vanaf dat moment ben ik het gaan sharen met mijn vriendinnen, veel feedback vragen en zo is het gegaan. Ik denk niet dat er echt een goed moment voor is of was. Het is een kwestie van gewoon doen. Ik studeer wel af in business profiel, een tak die ik er bewust bij heb gepakt. Met muziek komt het wel goed, maar ik moest ook weten waar ik het over heb. Dat heeft heel erg meegeholpen om mezelf als independent op de kaart te zetten.

Juist! Ik weet nog wel dat docenten van de rockacademie tegen mij zeiden: “Je gaat de 10.000 streams niet halen, dat gaat je nooit lukken.”. Bij mijn derde release zat ik op 23.000 maandelijkse luisteraars. Shit is mogelijk. Do whatever you wanna do gewoon, zolang je er zelf maar achter staat. Als je er zelf achterstaat, grote kans dat veel % dat de rest van de wereld er ook achter staat. Je moet er zelf in geloven. Voor iedereen die mijn muziek luistert of die mij volgen hoop ik dat ze beseffen dat zolang je er zelf in gelooft je zo ver kan komen.

Ja ik kan me nog herinneren dat iemand zei: “Ja, maar wat ga jij dan voor covers maken?”. Voor mij was de eerste shoot, overigens ook mijn eerste fotoshoot, voor mijn eerste cover echt een dikke ‘fuck you’, omdat het zo goed ontvangen werd. Je hoeft helemaal geen model te zijn. Je kan ook een visie hebben bij je muziek en daar een heel vet beeld bij maken. Dat heb ik samen gedaan met mijn beste vriendin Yvana Muradin. Zij doet de styling en is creative director. We zijn al echt meer dan 10 jaar vriendinnen en we kunnen nu onze krachten bundelen.

Alles. Ik ben in 1995 als vondeling gevonden in de hoofdstad van Ethiopië, Addis Abeba. Er is verder niks bekend over mij, dus ik ben een vrij blanco persoon. Er is geen geboortedatum en mijn naam is niet bekend. Vanuit daar komt denk ik ook the drive om mijn eigen act en een eigen personage te maken. Dat is Neema Nekesa geworden. Ik heb trouwens echt een top familie/adoptiegezin echt shoutout naar hun, want het zijn echt toppers. Ik ben over het algemeen dan ook geen sad persoon, maar vooral at night gebeurt er veel in mijn hoofd. Daardoor kan ik slecht slapen s’avonds en dingen rondom de adoptie kwamen dan vaak naar boven. Ongeveer 2 jaar geleden besefte ik me dat ik gewoon kon gaan schrijven en dat heeft echt bijgedragen aan mijn verwerkingsproces. Ik ben het gewoon van me af gaan pennen. Het is ook typisch mij dat ik er niet direct over schrijf, dat zou ook niet bij mij passen. De verwerking zit hem voor mij in dat ik lekker kan schrijven wat er in mijn hoofd zit, maar het hoeft niet direct te gaan over wat mij is overkomen.

Ik heb aan vriendinnen gevraagd hoe zij “Save Me” invullen. De cover sta ik als baby op, daar ben ik net gevonden. Ik heb het met een knipoog geschreven, want ik voel me altijd zo een gered kind. En ik wil mijn teksten zo schrijven dat jij je er ook in kan vinden. Ik voel me al zo een uitzondering. Mijn buurvrouw die ik niet ken of mijn over buurmeisje moeten zich er ook in kunnen vinden. En niet omdat ik zo een ander verhaal heb, kijk het is een bijzonder verhaal. Maar ik wil dit pad met iedereen bewandelen en iedereen moet zich in kleine dingetjes moeten vinden. Mijn girls zeiden ook dat ze zich wel eens verdwaald hebben gevoeld. Ik denk ook dat we allemaal wel een keer gered willen worden. Of het nou een partner is, je vriend of vriendin, ouders of misschien jezelf. Er is altijd wel een moment geweest dat iemand je even aan de haren moest pakken of een knuffel moest geven.

Hiervoor heb ik Muzikant Producer gedaan bij Albeda, ik was 16 toen ik begon. Vanuit die school ben ik als backing vocaliste aan de slag gegaan. Ik dacht helemaal dat dit het was. Voorgrond? Mij nie bellen. Bourbon Avenue, Saturday, Radio Veronica Live, echt vette dingen gedaan. Maar altijd het gevoel gehad dat ik niet helemaal deed wat ik echt wilde doen. Muziek is de rode draad geweest door mijn leven, maar ik was gewoon niet thuis. Dat voelt heel ongemakkelijk als je een passie aan het uitvoeren bent, maar niet helemaal. Ik wist gewoon echt niet wat mijn sound was, ik wilde van alles maken. Meiden als Mahalia, Jorja Smith en Snoh Aalegra zijn echt zangeressen waarbij ik zoiets had van ‘wow’. Soms moet je bepaalde mensen tegenkomen die je inspireren. Op mijn 16e was bij veel nummers de tekst belangrijk en dat is bij mij nu anders. Ik geloof dat 7% naar inhoud luistert, maar de rest gaat echt om vibes en gevoel. Hoe voel je je na die 3 minuten van dat liedje? Dat is echt de key.

Dat is heel simpel. Ik luister elke dag vanaf mijn 15e een nummer van The Miseducation of Lauryn Hill. Geen dag sla ik over. Ik hoef niet het hele album te luisteren, vanochtend luisterde ik naar ‘Happy City’. Lauryn is by far mijn idool. Per direct kan ik me in haar vinden, zij heeft iets. Ik krijg een soort moeder gevoel bij haar. Tot ik een hit heb luister ik naar haar zei ik altijd, maar het doet me zoveel goed dat ik er denk ik niet mee stop. De meiden die ik net noemde zijn echt van deze tijd. Lauryn Hill brengt geen shit meer uit, het blijft zo iconic. Dat je zoiets kan neerzetten en dat het zo tijdloos is. Zij is als een soort warme deken, een warm bad waar je instapt. Ken je dat WK gevoel? Dat is iets wat ik bij mijn eigen shows neer zou willen zetten. Uiteindelijk als we in de finale staan zijn we allemaal daarmee bezig. Culturen onderling kunnen met elkaar, het verbind. Dat stukje zou ik heel graag bij mijn shows willen en dat zie ik terug bij Lauryn Hill. Een soort verbinding. Het maakt niet uit of we dezelfde standpunten hebben, maar dit vinden we allebei echt sick.

Ja, the complete opposite eigenlijk:  “Princess Nokia”. Ik heb haar ooit ontmoet op Woo Hah, fucking vet. Backstage mocht ik haar bezoeken, terwijl ik gewoon als fan girl in het publiek stond. Het is voor mij dezelfde vibe, een level van community. Zij heeft ook iets magisch bij mij gedaan en iets in mij geraakt. Mensen vroegen zich af waarom ik voor Princess Nokia naar Woo Hah ging en vroegen: “Heb je de headliners niet gezien?”. Het zit er of het zit er niet en ik vind zoveel muziek goed. Maar dat ik naar links en rechts kijk en onbekende mensen zie, maar toch denk ‘ik wil bij jou horen’. Dat doet gewoon iets.

Ik ben gelovig opgevoed en daar heb ik mijn eigen weg wel een beetje in gevonden. Wat het overlappende is voor mij is dat ik wel echt taboes probeer te doorbreken. Dat komt door mijn adoptie journey. Er zijn dagen dat ik echt af ben, dat ik wakker wordt en denk: “What in the world.. Hoe ben ik hier gekomen?” Ik heb 4 papieren, ik weet niet wie ik ben, 30 juli is een verzonnen datum die we ook maar gewoon 26 jaar aan het vieren zijn. Sinds ik Neema naar buiten ben gaan brengen ben ik me gaan beseffen: “Ja, maar dat heeft mijn buurvrouw ook. Dat hebben anderen ook. Iedereen heeft dit. Misschien op een andere manier, maar iedereen heeft die days off.”. Doordat ik meer naar mezelf ben gaan luisteren kwam ik erachter dat dit gewoon mijn days off waren. Soms weten we gewoon niet wie the fuck we zijn. Misschien hebben we andere vragen, maar iedereen wordt wel eens wakker met: “Yo, wat ben ik aan het doen, wie ben ik, wat wil ik en waar wil ik naartoe”. En dit is iets waar ik altijd heel voorzichtig mee ben. Ik wil niet leader of the pack zijn, ik wil part of the pack zijn. En met die pack wil ik moven. Maar niet dat ik het allemaal zo goed weet, want ik weet geen shit. Daarom probeer ik soms aan te geven onder mijn posts: “If you need healing time, it’s okay, want het is normaal”. Ik ben vanochtend ook opgestaan en ik maak deze post misschien ook wel huilend. Maar trust in the universe, want als je het echt wilt dan komt het echt goed. Toen ik ongeveer 17 was, ben ik echt zoekende geweest. Heel veel drugs gebruikt en in die periode zijn er momenten geweest dat ik het niet meer zag zitten. Dat ik echt dacht: “Dit is het gewoon niet”. Ik zag dat mensen fun hadden en ik zat met zoveel life vragen over mezelf. Als je daar uitkomt besef je dat life wel zwaar is af en toe, maar het is wel fucking vet. Ik wil wel alles eruit halen in de tijd dat het kan en in de tijd dat ik hier ben. Zo is uiteindelijk ook mijn spirituele journey gestart.

Een goed vangnet aan familie en vrienden. De kunst is ook om zelf te gaan praten. Dat kon voor mij met mijn zus, mijn moeder of met beste vriendinnen. Maar gewoon kunnen zeggen: “Ik voel me horrible en ik voel me gewoon slecht.”. Het mag er gewoon zijn. Ik ben ook altijd open geweest. Als je naar een psycholoog of psychiater moet, doe het. Whatever helps. Ik ben echt van mening dat je moet doen wat nodig is, zolang je maar van het leven kan genieten. Want het is echt gewoon klote als je wakker wordt en voor een langere periode denkt dat het hem gewoon niet is. Als ik terugblik naar die periode, wil ik ook nooit meer naar terug. Ook al is het wel realistisch dat het een keer komt in je leven, maar ik probeer gewoon genoeg stabiliteit te creëren. Ik heb nu de tools om eruit te komen.

Na mijn 19e ging ik gewoon niet lekker en het was voor mij erop of eronder. Of ik ga nu keihard aan mezelf werken, of ik laat het gewoon zo doorsudderen en dan blijf ik een ongelukkige chick. Zo ben ik eigenlijk met therapie begonnen en dat heeft mij ontzettend geholpen. Dingen in perspectief zien, niet te zwaar tillen en ik was vrij heavy voor mezelf. Echt belangrijk om goed voor jezelf te zorgen, jezelf op nummer 1 zetten, goed slapen was echt de key bij mij.

Dat is iets wat je echt moet doorbreken. Die patronen waar je zo slecht over of tegen jezelf praat. Ik geloof ook dat wanneer anderen het tegen je zeggen, dat het veel minder hard binnen komt als wanneer je het zelf zegt. Ik neem mezelf serieuzer dan één of andere pipo op school die denkt dat ik de 10.000 streams niet ga halen. Dat gaan we nog wel eens zien, denk ik dan. Als ik het zelf zeg kan ik daar echt in gaan geloven, zo van misschien kan ik het niet.

Social media is gewoon kut. Ik probeer daar ook echt een weg in te vinden. Die feed hoeft niet vol, ik probeer niet teveel te posten. Alleen speciale en bijzondere dingen ga je terug zien. Ik ben gewoon niet die chick die elke dag op je feed voorbij komt. Daar wil ik mezelf ook in beschermen. Om me niet bezig te houden met wie er reageren en hoeveel likes ik krijg. Toch merk ik veel geluid van buiten af dat ik er meer mee zou moeten doen en dan denk ik: “Neuh, dat hoeft niet. Part of the pack, not the leader. Deze leader weet niks.”.

Daar is geen vinger op te leggen. Dat is gewoon Yvana Muradin en Neema Nekesa samenvoegen. Iemand die leip goed in styling en creative direction samenvoegen met iemand die nummers kan maken. Het gaat zo simpel bij ons en ik denk dat het wel komt uit 10 jaar vriendschap. We hadden nog nooit een foto samen gemaakt en nog nooit onze krachten gebundeld. Ik denk dat dit onze kracht is.

Super krachtig, liefdevol en vet gemotiveerd. Eigenlijk is niks te gek. Ik kijk natuurlijk ook om me heen bij artiesten en ik zie dan grote teams. Onze kracht is geweest om de cirkel klein te houden. Iedereen de ruimte geven om zijn talent te laten shinen en dan ga je los.

Vaak heb ik wel een beeld, maar zij kan dat vertalen. Bij de clip van Save Me wilde ik bijvoorbeeld een soort barbie doll zijn in een poppenkast, die eigenlijk gewoon te pretty en cute is om nee tegen te zeggen. Qua filmen heb ik nu via via Neldrick gevraagd en eigenlijk hoorde daar nog een editor bij. Daar zijn wij heel simpel in. Wat goed voelt, voelt goed. Neldrick kan filmen, de muziek is er, Yvana doet de styling, we hebben nog iemand nodig voor haar/make up en dan zijn we er. Met weinig mensen iets heel vets neerzetten is denk ik mijn kracht.

Ik kan met heel veel mensen goed opschieten, maar die cirkel is echt klein. Het is family en een paar vriendinnen. Als jong meisje had ik veel vriendinnen en dat was veel onderhouden. Toen was ik veel bezig met anderen hun gevoelens, waardoor ik niet heel erg aan mezelf dacht. Hoe kleiner de cirkel, hoe meer je aan jezelf kan werken.

Tijd heelt. Tijd heelt echt. Ik zou zo graag tegen mijn 17jarige ‘ik’ willen zeggen: “Het komt echt goed, als je maar volhoudt.”. Tijd heelt het hart. Het is zo kostbaar je tijd. Je kan op de bank gaan zitten en heel veel blowen, maar je kan ook naar buiten gaan. Ga genieten, nummers schrijven, al is het badminton. Doe wat je leuk vindt om te doen. Tijd heelt ook bepaalde wonden en bepaalde pijn, trauma’s. Soms hoef je niet alles op dat moment op te lossen, maar is het de tijd geven echt belangrijk. Als ik nu dan weer een deuk in mijn hart oploop kan ik iets sneller denken: “Het komt echt. Dit komt ook weer goed. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar wel overmorgen en dan kan je weer door.”.

Absoluut. En als ik niet zo laag was gegaan, dan was ik nu niet Neema geweest. Tijd heeft wel die wonden geheeld, want ik ben er nog steeds. Still standing. Alles komt altijd weer goed, dat is die life shit die ik eruit heb gehaald. Lief zijn voor jezelf.

25 augustus Save Me part II. En daarnaast gewoon heel veel. Ik ben van plan om richting UK te gaan als dat lukt. Ik ben veel sessies daar aan het plannen. Super vet om met Nederlandse artiesten te werken, maar het lijkt me ook vet om met andere mensen te gaan zitten. Wat ik zo snel mogelijk wil doen is mijn verhaal bij meer mensen terecht laten komen. Nederland is top, maar er is ook nog meer. En er zit een doel achter. Uiteindelijk weet ik natuurlijk niet wie ik ben. Ik weet niet wie mijn ouders zijn of wat dan ook. Ik geloof er wel in dat als ik ooit wereldwijd te zien ben, is dat niet voor mezelf, maar dat er misschien wel ergens een moeder is die denkt: “Die ogen herken ik.”. Ik zou nog wel eens heel dichtbij kunnen komen bij waar ik vandaan kom. Het is een reis zonder einde, want niemand weet of ik de antwoorden ga vinden. Maar als ik muziek niet had, waar had ik dan moeten beginnen?

Er komt dan een stukje acceptatie, als je niet kan vinden wat je wilt. Die zal er aan het einde van de rit van moeten komen. Maar uiteindelijk wil ik gewoon weten wie ze zijn en waar ik die stem vandaan heb. Dat zal gaan met een lach en een traan. Het voelt niet alsof er heel veel anders inzit voor mij. Sommige vondelingen willen het misschien helemaal niet weten, maar ik heb altijd een visie gehad. Ik ben ook helemaal niet boos op de manier waarop ze het hebben aangepakt. Ik wil gewoon weten waar dit strot vandaan komt  en ik wil zo graag laten zien dat ik oké ben en dat het cool is. Ik hoop niet dat er iemand 26 jaar zit te wachten of te hopen. Ik ben echt een gelukkig mens. Ik leer met Neema nu echt ‘dit ben ik’.

Mari Posa is echt vet, ook uit Zuid. Ze maakt Spaanse muziek, ze zit in de trap bij het label van Sevdaliza. Ze is echt hard. En FFLean, maar dat is wel mijn girl. Rapper is ze. Ze komt uit Brazilië. Ze is jong, ze weet wat ze wilt, ze staat erachter en dat gaat ze niet meer loslaten. Naast dat ik heel veel van haar hou, geloof ik echt in haar.

Probeer zo dicht mogelijk bij je hart te staan. Probeer shit te maken die je echt vet vindt. Ik heb zolang shit gemaakt wat ik echt niet vet vond. De key is zoeken wat bij je past, dat vinden, vastpakken en nooit meer loslaten. Dicht bij jezelf blijven, niet teveel af laten leiden door andere meningen. Zeker op de kunstopleiding je niet uit het veld laten slaan door docenten. Ze hebben fucking veel gedaan, maar als je ooit les hebt van docenten die ooit gebast hebben bij André Hazes senior, daar heb je gewoon echt oprecht geen fuck aan. Je kan meningen aannemen met respect, maar voor jezelf nagaan wat je eraan hebt. Als mensen zeggen: “Dat zou ik niet maken.”. Wel doen. Als jij er zin in hebt om trap te maken als vrouw, doe het. Ook al zeggen mensen het is te rauw of niet vrouwelijk. Do whatever you wanna do. En daarnaast hoef je niet meer te zeggen dan wat je weet. Zeg wat je echt wil zeggen. Zorg dat je erachter staat, pak het vast, own het en laat het niet meer los.