YB TALKS: Daan Koens

Mijn naam is Daan Koens en ik ben geboren in Amsterdam in 1994. Toen ik drie was ben ik geëmigreerd naar curaçao en sinds 2011 woon ik weer hier in Rotterdam. Ik heb altijd al getekend voor zolang ik me kan herinneren. Rond 2016 toen ik naar Willem de Kooning academie ging, moest ik mijn portfolio inleveren en daar ben ik schilderijen voor gaan maken. Dat beviel me wel heel erg, dus vanaf toen ben ik eigenlijk nooit meer gestopt met schilderen. Op den duur heb ik daar mijn carrière van kunnen maken. Voor de rest denk ik dat ik wel een excentriek persoon ben. Ik hou wel van een borreltje, ik hou van kijken naar de dingen om me heen en ik hou van het leven.

Nee dat kwam wel echt vanuit mezelf. Voor mijn portfolio was een beetje uit gemak, want ik had toen alleen maar tekeningen. Ik had weleens eerder een schilderijtje gemaakt en dat beviel me toen al heel erg. Er is niet echt een specifiek moment of specifieke reden aan te wijzen, omdat ik er gewoon een beetje ingerold ben. Sinds iets meer dan een jaar kan ik er ook gewoon van leven, dus nu moet ik wel. Ofja moet, ik heb er nog steeds hartstikke veel zin in.

Ik werk figuratief in felle kleuren, je zou het wel impressionistisch kunnen noemen. Het is niet dat ik abstract werk maak, ik maak wel dingen die echt bestaan. Alles schilder ik uit mijn hoofd, tenminste, op enkele uitzonderingen na. Alle vrouwen die ik schilder zijn meestal niet bestaande mensen.

Dat is inderdaad één van mijn favoriete schilders. Echt een pracht gozer.

Modigliani heb ik ontdekt doordat een goede vriend van mij, Obbe van der Weide, met een boek aan kwam zetten over hem. Nadat ik een paar kunstwerken van hem had bekeken, want ik kende hem nog niet, was ik gewoon verkocht, in één keer. Ik probeerde toen wat schilderijen na te maken en op een gegeven moment ging ik die gezichten ook wat meer verwerken in mijn eigen kunst. Meestal kom ik in contact met andere schilders, ofja, in contact. Meestal zijn ze dood natuurlijk. Maar door tweedehandsboeken te kopen. Als ik dan iets vet vindt ga je dat onbewust ook wel gebruiken in je kunst. Soms maak ik ook wel kopieën van werken, maar meestal is het zo dat je onbewust wordt geïnspireerd. Aan de hand daarvan ga je dan je style verder ontwikkelen. Toen ik begon met schilderen was ik ook helemaal niet echt bezig met andere schilders bekijken, want dat boeide me eigenlijk gewoon niet. Ik wilde gewoon zelf schilderen. Musea bezoeken was ook niet iets wat ik deed, toen ik wat werken van bijvoorbeeld van Gogh zag vond ik dat ook heel tof. En op een gegeven moment werd ik er gewoon helemaal ingezogen. Nu ben ik helemaal geobsedeerd door andere schilders, daar haal ik gewoon veel inspiratie vandaan.

Toen had hij een tijd schilderijen gemaakt met de vrouw van de Italiaanse minister of iets dergelijks. Ja, dat vond ik wel echt vet man. Ik weet nog wel dat ik daar toen heel erg van onder de indruk was.

Laatst had ik een boek besteld van Francisco Goya en dat heet “The Disasters of War” (Desastres de la Guerra). De burgeroorlog en de Spaanse oorlog van de 19e eeuw worden daar weergegeven. Ik kende de naam Goya wel, maar ik was niet echt bekend met zijn werk. De afgelopen weken ben ik daar dan wat meer mee in contact gekomen en toen was ik wel echt gefascineerd. Het is heel bizar hoe hij met kleine zwarte lijntjes hele heftige beelden kan laten zien. Ik weet nog toen ik het boek voor het eerst opende en het leek alsof ik een heftige film had gezien.

Ik heb nu heel veel opdrachten openstaan die ik eerst moet afmaken. Volgende maand ben ik wel van plan om  te beginnen aan een werk gebaseerd op één van de stukken die daarin is gemaakt, of misschien maak ik er wel meerdere. Ik vind het mooi hoe hij die figuren en de interactie tussen die menselijk figuren heeft weergegeven. Als ik uit mijn hoofd schilder zijn er natuurlijk bepaalde barrières waar je tegen aanloopt. Puur technisch. Als ik een menselijk figuur wil weergeven op een bepaalde manier is het heel moeilijk om precies te weten hoe je dat moet tekenen. Daarom is het handig om werken van andere mensen te bestuderen, omdat je dan ziet hoe de techniek achter bepaalde posities in elkaar steekt.

Ik heb daar eigenlijk niet echt bij stilgestaan. Meestal schilder ik waar ik zin in heb. Ik denk dat thematiek of een strakke lijn door mijn werk nog wel even tijd gaat kosten. Puur vanuit een vogelvluchtperspectief naar mijn carrière zit ik nog in de opleiding fase. Ik ben nog zoekende naar een vaste stijl en daarin probeer ik mezelf gewoon op te leiden. Daarnaast denk ik dat het niet goed is om je aan een vaste stijl vast te klampen. Je moet natuurlijk daarin ook in ontwikkeling blijven.

Omdat ik vrouwen prachtige wezens vindt. Vrouwen zijn gewoon heel erg mooi. Ik kan er heel vrolijk van worden en ik raak heel erg gepassioneerd van vrouwen, dus vandaar.

Dat is zeker geïnspireerd op Picasso. Ik kan wel glashard zeggen dat ik het van hem heb gestolen. Dat heb ik gewoon gejat hoor. Het is iets wat ik de afgelopen maanden vaker heb gedaan, maar ik ben er nu wel weer een beetje klaar mee.

Je schildert natuurlijk wel wat je ziet en wat je meemaakt in het leven. Voordat de pandemie uitbrak was ik wel van het stappen.  Daar zijn gewoon veel mensen aan het gerren en ik hou zelf ook wel van een gerrie roken. Ik heb wel een voorliefde voor sigaretten roken, ik houd ervan. Mijn ma rookte vanaf jongs af aan ook al. Voor mij is het gewoon de realiteit, mensen roken gewoon. Over roken gesproken, ik steek er eentje op als je het niet erg vindt.

Het label bestaat niet meer, dat was het label van mijn goede vriend Yannick Witvoet oftewel Elijah Waters. We begonnen voor de lol een beetje muziek te maken, het is voor mij altijd meer een hobby geweest. Op een gegeven moment maakte ik met Nash, Max Crebolder en Yannick gewoon veel beats. Toen ging ik gewoon met hun de studio in om muziek te maken. Uiteindelijk heb ik met Joost Klein wat nummers gemaakt, dat maakte het wat serieuzer. Op een gegeven moment ook opgetreden voor ongeveer duizend man. Het is een creatief meesterbrein die jongen ook. Die nummers stonden op Soundcloud en Yannick zei dat ik de beste op Spotify moest zetten.

In de toekomst ga ik nog wel muziek maken, maar ik ben niet van plan om daar heel serieus mee bezig te zijn ooit. Ik vind schilderen gewoon veel leuker en ik hoef niet bekend te staan als een rapper. Ik maak gewoon schilderijen en af en toe maak ik muziek. Maar heel veel andere dingen doe ik af en toe, dus ik zou me daar niet door willen laten definiëren als kunstenaar. Ik maak natuurlijk wel kunst, maar ik ben gewoon Daan Koens.

Tussen Daan Koenst en kitch.

Al jaren wilde ik heen en weer lopen op de plas. Ik hoorde dat al mijn vrienden ook op het ijs waren en ik zei tegen een maat van me: “Wat nou als ik ga schilderen op het ijs?” Mooi resultaat is dat geworden.

Ik schilder eigenlijk nooit vanuit de natuur en ik was ook niet iets aan het naschilderen. Als het lekkerder weer is ben ik wel van plan om buiten te gaan schilderen. Als ik een schilderij maak, dan maak ik alles uit mijn hoofd. Je ziet wel wat het is, maar het is niet wat het is en hoe het er in het echt uitziet. In mijn hoofd heb ik natuurlijk een bepaald beeld eruit ziet.

Ik had op Twitter mijn profielfoto veranderd naar een neushoorn. Hij vond dat heel grappig en toen ging hij mij volgen. Na een beetje contact op Twitter, was ik in 2017 aan het werk op Down The Rabbit Hole. Na het werk was ik een biertje aan het doen en ik hoorde ineens: “Yo Daan”! Toen was daar Joost opeens en we hebben de hele nacht gechillt. Een paar maanden later hebben we afgesproken en zijn we gewoon liedjes gaan maken. Inmiddels zijn we hele goede vrienden geworden, we hebben ook samengewoond voor bijna een jaar. Dat was wel gezellig.

Mijn filosofie is dat ik gewoon consistent schilderijen moet maken en dan komt de rest vanzelf wel. Ik hoop natuurlijk dat ik in musea zou kunnen hangen. Voor dit jaar zou ik wel graag een expositie willen als de pandemie over is. Wat je van mij kan verwachten in de toekomst? Ik ga gewoon schilderijen blijven maken en proberen om beter te worden.

Ik heb auto-immuunziekte waardoor mijn haren uitvallen sinds mijn zeventiende. Toen werd ik ineens kaal in een periode van drie weken. Aan het begin vond ik het wel kut, maar tegenwoordig boeit het me echt niet meer. Het is wel heel glad, als ik het zelf zou moeten bijhouden zou ik het om de twee dagen moeten scheren. Nu heb ik toevallig een pet op, maar normaal gesproken loop ik lekker met m’n kale kop rond. Wel lekker herkenbaar.

Thanks.